Wie is Nina Yankovic? Onvertelde feiten over de enige echte dochter van “Weird Al” Yankovic

Weird Al, een grappige zanger en acteur, is dol op zijn enige kind, Nina Yankovic.

Nina is beroemd omdat haar vader beroemd is, en de fans van haar vader hebben ook veel interesse in haar getoond. Het is dus een eerlijke uitspraak om te zeggen dat de jonge vrouw in haar eentje beroemd is.

Ook staat de tiener vaak bovenaan het nieuws vanwege haar website, die ze gebruikt om nieuws te delen met de duizenden volgers van haar vader.

De enige dochter van Weird Al, Nina Yankovic, woont bij hem in Los Angeles

Weird Al ontmoette zijn vrouw, Suzanne Krajewski, in 2001, en ze trouwden meteen. Nina Yankovic, hun enige kind, werd twee jaar na hun huwelijk geboren.

Sindsdien is Yankovic het enige kind in zijn gezin. Hij heeft geen andere broers of zussen.

Al en Suzanne hebben er ook niet voor gekozen om nog meer kinderen te krijgen, of ze nu geboren of geadopteerd zijn.

De familie Yankovic is gelukkig in hun mooie huis in Los Angeles. Het huis was vroeger eigendom van beroemde mensen als schrijver Jack S. Margolis en rapper Heavy D.

Hoewel Al bekend staat als een felle, luide en rockster op het podium, zou hij in het echte leven een verlegen en aardig persoon zijn.

Zijn familie is ook blij en tevreden nu hij de drugs en alcohol heeft opgegeven.

Dus Al, Suzanne en Nina zijn een gelukkig gezin, wat anders is dan wat sommige mensen dachten vanwege Al’s toneelwerken.

Nina Yankovic is 19 jaar oud en werkt aan de bescherming van het milieu

Nina Yankovic werd geboren op 11 februari 2003. Haar ouders leerden elkaar kennen via hun vriend Bill Mumy en trouwden.

Door het constante werk van haar vader op het podium en in de media, werd de 19-jarige bekend bij de fans van haar vader en andere mensen.

Aan de andere kant is Nina backstage bekend in Hollywood omdat haar moeder, Suzanne, marketingmanager is bij 20th Century Fox.

De jonge vrouw kwam uit een welvarend en gelukkig gezin. Toen ze op de lagere school zat, was ze erg geïnteresseerd in het milieu.

Haar oude Twitter-handvat suggereert dat ze lid was van Environment California, een organisatie die werkt aan het verbeteren van de relatie tussen dieren en het milieu.

Nina is daarentegen wel actief op Instagram maar heeft voorlopig een privéaccount. Ze bleef echter met haar beroemde ouders in het openbaar optreden op feesten en evenementen in Hollywood.

Nina Yankovic is nog jong en heeft pas in 2022 haar eigen vermogen

Nina, het enige kind van de Yankovics, gaat nog naar de universiteit. Ze is in haar late tienerjaren. Ze zit in haar eerste jaar van de universiteit, maar ze heeft nog geen fulltime baan gevonden of een carrièrepad gekozen om aan haar vermogen toe te voegen.

Dus, in tegenstelling tot haar vader, zijn de exacte vermogenscijfers van Nina Yankovic niet bekend bij het grote publiek.

Weird Al is veel geld waard. Ze zegt dat haar vader een bekende en bekroonde kunstenaar is.

Volgens Celebrity Net Worth zal de vijfvoudig Grammy-winnende parodiezanger in 2022 $ 20 miljoen waard zijn.

In de 46 jaar sinds hij zijn carrière begon, heeft de muzikale komiek meer dan 150 nummers uitgebracht. Als acteur heeft de 62-jarige tot nu toe in meer dan 184 projecten gezeten, volgens zijn IMDb.

“Weird: The Al Yankovic Story”, dat in 2022 uitkomt, is een biopic over hem. Het is gepland om in december in de VS uit te komen.

Weird Al wordt gespeeld door Daniel Radcliffe en Madonna wordt gespeeld door Evan Rachel Wood.

Gesprekken over het maken van de film begonnen in 2010, maar het werd pas in achttien dagen opgenomen.

Vroege jaren

Weird Al Yankovic: Wikipedia: feit of fictie?, Diffuser.fm, 7:02,

Yankovic werd geboren op 23 oktober 1959 in Downey, Californië. Hij was het enige kind van Mary Elizabeth (Vivalda) en Nick Yankovic. Hij groeide op in de Californische stad Lynwood. Zijn vader werd geboren in de wijk Strawberry Hill in Kansas City, Kansas. Hij was van Joegoslavische afkomst (zijn achternaam was oorspronkelijk gespeld als Jankovi) en verhuisde naar Californië nadat hij als hospik in de Tweede Wereldoorlog had gediend en twee Purple Hearts had verdiend. Hij vertelde zijn zoon vaak dat hij dacht dat ‘de sleutel tot succes’ was ‘voor de kost doen wat je gelukkig maakt’. Zijn moeder was een Engelse en Italiaanse stenograaf die in 1949 met zijn vader trouwde. Tien jaar voordat Yankovic werd geboren, verhuisde ze van Kentucky naar Californië.

Yankovic’ eerste les op de accordeon, waardoor hij geïnteresseerd raakte in muziek, was de dag voordat hij zeven werd. Toen hij in Lynwood was, gaf een huis-aan-huisverkoper zijn ouders de mogelijkheid om accordeon- of gitaarlessen te volgen bij een nabijgelegen muziekschool. Yankovic zegt dat zijn ouders de accordeon verkozen boven de gitaar omdat “ze dachten dat er nog minstens één accordeonspelende Yankovic in de wereld zou moeten zijn” (verwijzend naar Frankie Yankovic, aan wie hij geen familie is). Hij heeft ook gezegd dat ze voor de accordeon kozen omdat “ze zeker wisten dat het van rock zou veranderen”. Hij had veel tijd om het instrument thuis te oefenen omdat zijn moeder hem niet vaak het huis uit liet. Hij ging drie jaar naar de school voordat hij besloot zichzelf les te geven.

Yankovic was in de jaren 70 een grote fan van Elton John en hij zegt dat Johns album Goodbye Yellow Brick Road hem hielp “rock-‘n’roll op de accordeon te leren spelen”. Wat betreft zijn komische en parodie-muziekinvloeden, noemde hij Tom Lehrer, Stan Freberg, Spike Jones, Allan Sherman, Shel Silverstein en Frank Zappa, evenals “alle andere heerlijk zieke en verwrongen artiesten” die hij ontdekte via The Dr. Demento Radio programma. Zijn komedie werd ook beïnvloed door Mad magazine, Monty Python, en de films van Zucker, Abrahams en Zucker. Hij hield ook zo veel van het komische album van George Carlin, FM & AM, dat hij het uittypte.

Yankovic begon een jaar eerder met de kleuterschool dan de meeste kinderen en sloeg de tweede klas over. Later zei hij: “Mijn klasgenoten leken te denken dat ik een soort raketwetenschapper was, dus ik werd al vroeg een nerd genoemd.” Hij ging naar Lynwood High School, waar hij twee jaar jonger was dan de meeste van zijn klasgenoten vanwege de manier waarop hij naar school ging. Hij was niet geïnteresseerd in sport of sociale evenementen, maar hij was betrokken bij zaken als door de National Forensic League gesanctioneerde spreken in het openbaar, een toneelstuk gebaseerd op Rebel Without a Cause, het jaarboek, waarvoor hij de meeste bijschriften schreef, en de Volcano Worshipers club, die volgens Yankovic “absoluut niets” deed en was opgericht “om een ​​extra foto van [themselves] in het jaarboek.” Hij behaalde zijn diploma in 1975[19], en hij was de beste leerling van zijn klas. Hij behaalde zijn bachelor in architectuur aan de California Polytechnic State University in San Luis Obispo.

Carrière

Yankovic begon met Dr. Demento’s comedy-radioshow in Zuid-Californië. “Als er geen Dr. Demento was geweest, zou ik nu waarschijnlijk een echte baan hebben,” zei hij. Yankovic’ moeder betrapte hem op het luisteren naar de show van Dr. Demento en vertelde hem dat hij het niet nog een keer kon doen. Maar hij vond manieren om ernaar te luisteren zonder dat ze het wist. In 1976 sprak Dr. Demento op de school van Yankovic. Yankovic was toen 16 jaar oud en gaf Dr. Demento een “cheesy little tape recorder” met originele en parodienummers gespeeld op de accordeon in de slaapkamer van Yankovic. ‘Belvedere Cruisin”, het eerste nummer op de band, ging over het Plymouth Belvedere van zijn familie. Het werd gespeeld in de komische radioshow van Dr. Demento, wat Yankovic hielp zijn carrière op gang te brengen. Demento zei: “”Belvedere Cruising” was niet het beste nummer dat ik ooit heb gehoord, maar het had wel een aantal goede regels. Ik heb de band meteen live afgespeeld.” Yankovic speelde ook in lokale koffiehuizen met bongospeler Joel Miller, die ook in dezelfde slaapzaal woonde. Yankovic zei:

“Het was een soort avond voor amateurmuzikanten, en veel mensen probeerden Dan Fogelberg te zijn. Ze stonden op het podium met hun akoestische gitaar en speelden deze prachtige ballads. En ik zou het thema uit 2001 spelen op mijn accordeon. Mensen waren verrast dat ik naar hun rustige volksfeest op donderdagavond zou gaan.”

Yankovic werd DJ bij KCPR, het radiostation van de school, tijdens zijn tweede jaar als architectuurstudent aan de California Polytechnic State University, San Luis Obispo. Yankovic kreeg de naam “Weird Al” van andere mensen in de slaapzaal waar hij woonde omdat ze dachten dat hij vreemd en anders was dan de andere mensen daar. Hoewel hij het aanvankelijk als een belediging opvatte, nam Yankovic het uiteindelijk “professioneel op zich” als zijn persona voor het station. Als Alfred Yankovic bracht hij in 1978 zijn eerste nummer “Take Me Down” uit op de LP Slo Grown om geld in te zamelen voor de Economic Opportunity Commission van San Luis Obispo County. Het lied maakte grappen over plaatsen als Bubblegum Alley en de watervaltoiletten in de Madonna Inn, die bekend zijn in de omgeving.

“My Sharona” van de Knack stond midden 1979 in de hitlijsten, vlak voor Yankovic’ laatste jaar. Yankovic nam zijn accordeon mee naar de badkamer tegenover het radiostation en gebruikte het geluid van de echokamer om een ​​parodie op te nemen genaamd ‘My Bologna’. Hij stuurde het naar Dr. Demento, en toen hij het speelde, vonden de mensen het leuk. Yankovic ontmoette de Knack na een show op zijn universiteit. Hij vertelde hen dat hij “My Bologna” had geschreven en dat hij in de band zat. De zanger van The Knack, Doug Fieger, zei dat hij het nummer leuk vond en stelde voor dat Rupert Perry, die voor Capitol Records werkt, het als single uitbrengt. Het label bracht “My Bologna” uit als single met “School Cafeteria” als B-kant, en ze gaven Yankovic een platencontract voor zes maanden. Yankovic, die architectuur studeerde en ‘slechts gemiddelde cijfers haalde’, begon te denken dat hij misschien de kost zou kunnen verdienen door grappige muziek te maken.

Yankovic was te gast bij de Dr. Demento Show op 14 september 1980, waar hij live een nieuwe parodie zou opnemen. “Another One Rides the Bus” was een parodie op Queen’s hit “Another One Bites the Dust”. Terwijl hij het nummer buiten de geluidscabine oefende, ontmoette hij Jon “Bermuda” Schwartz, die hem vertelde dat hij een drummer was en ermee instemde om op Yankovic’s accordeonkoffer te bonzen om hem te helpen een vaste beat tijdens het nummer te houden. Voor de show gingen ze het nummer maar een paar keer over. “Another One Rides the Bus” werd zo populair dat Yankovic het op 21 april 1981 voor het eerst zong in The Tomorrow Show met Tom Snyder. Yankovic speelde zijn accordeon tijdens de show en Schwartz sloeg opnieuw op de accordeonkoffer om grappige geluiden te maken. Yankovic’s platenlabel, TK Records, ging ongeveer twee weken nadat de single uitkwam failliet, dus Yankovic kreeg nooit geld van de eerste release van de single.

Band en roem van 1981 tot 1989

Voordat Yankovic een oogoperatie onderging, was zijn “klassieke” look een bril, een snor en kort, krullend haar. Hij droeg deze look van 1979 tot 1998.

Als onderdeel van Dr. Demento’s show ging Yankovic voor het eerst op tournee in 1981. Zijn optreden op het podium in een nachtclub in Phoenix, Arizona, “blies weg” van de manager, Jay Levey. Levey vroeg Yankovic of hij er ooit aan had gedacht om een ​​volledige band op te richten en de kost te verdienen met zijn muziek. Yankovic zei van wel, dus hield Levey try-outs. Yankovic huurde Steve Jay in om bas te spelen, en Jay’s vriend Jim West speelde gitaar. Schwartz speelde de drums weer. Op 31 maart 1982 speelde de nieuwe band van Yankovic hun eerste show. Een paar dagen later openden Yankovic en zijn band voor de band Missing Persons.

In 1982 produceerde Rick Derringer Yankovic’s versie van “I Love Rocky Road”, een parodie op “I Love Rock ‘n’ Roll” van The Arrows. Het nummer was een hit op de Top 40-radio, wat ertoe leidde dat Scotti Brothers Records Yankovic tekende. Yankovic’s eerste titelloze album kwam uit op Scotti Bros. Records in 1983. Het nummer “Ricky”, dat een parodie was op Toni Basil’s hit “Mickey”, kwam uit als single en MTV speelde de videoclip af toen het nog jong. Destijds brak “Ricky” door in de top 100 van video’s op MTV. Yankovic vatte dit op als een teken dat hij muzikant moest worden, dus nam hij ontslag als postkamerbediende bij de plaatselijke kantoren van Westwood One om een ​​carrière in de muziek na te streven.

In 1984 bracht Yankovic zijn tweede album uit, genaamd “Weird Al” Yankovic in 3D. De eerste single, ‘Eat It’, was een parodie op het nummer ‘Beat It’ van Michael Jackson. Het werd populair, deels vanwege de muziekvideo, die een shot-voor-shot kopie was van Jackson’s “Beat It”-muziekvideo, en omdat Yankovic grapte dat hij veel op Jackson leek. “Eat It” kreeg ook een boost van de eerste van Yankovic’s Al TV-specials, die op 1 april 1984 op MTV werden uitgezonden. MTV wilde de groeiende populariteit van Yankovic gebruiken om zijn schema te vullen. “Eat It”, dat op 14 april 1984 nummer 12 in de Billboard Hot 100 bereikte, was de best scorende single van Yankovic totdat “White & Nerdy” in oktober 2006 nummer 9 bereikte. “Eat It” bereikte nummer 5 in Canada.